Een huis vol....
Normaal gesproken is iedereen de hele dag welkom, zit het huis vol met vrienden en familie en zorg ik ervoor dat er genoeg eten is voor wie mee wil blijven eten. Dat het op een doordeweekse dag later wordt dan de gebruikelijke bedtijd, maakt op zo’n gezellige verjaardag niet uit.
Nu moesten we wat anders verzinnen om de verjaardag van Lars niet helemaal aan ons voorbij te laten gaan. Ik had de familie en vrienden gevraagd om Lars een kaartje te sturen zodat hij zich extra jarig zou voelen. Er lagen 23 kaartjes op de deurmat! Lars wist niet waar hij moest beginnen!
We wilden de opa’s en oma’s niet vragen om langs te komen, aangezien zij wat huiverig zijn in het contact met anderen in deze Coronatijd. Voor hen hadden we een leuke verrassing; met een auto, versierd met ballonnen, reden we naar hun toe en hebben we een bestelde high tea en een taartje aan de deur afgegeven. Ze hebben gezongen voor Lars en hebben natuurlijk veel te veel cadeautjes gegeven.
Toch een kinderfeestje vieren tijdens Corona
Bij een verjaardag hoort ook een kinderfeestje. Lars is, ondanks de Corona, op best wel wat kinderfeestjes in Utrecht uitgenodigd geweest. Ouders zijn zo creatief geweest; er werd een escape room nagebootst, allerlei spelletjes gespeeld, geschaatst met warme chocomel en slagroom, er werden ezels geleend bij de kinderboerderij om mee te wandelen, noem maar op.
Hoewel ik het allemaal superleuke ideeën vind, ben ik niet de persoon die zich vrijwillig als hulpouder zou opgeven, ik maak niet zelf een taart, maar bestel deze gewoon bij de bakker. Ik heb daar gewoonweg niet het geduld (en de kundigheid) voor. Ook de kinderfeestjes heb ik altijd uitbesteed. Al die drukte thuis, de voorbereidingen die je moet treffen, de activiteiten en benodigdheden die je moet verzinnen voor kinderen met zulke korte spanningsbogen en die zooi daarna! Ik ben daar gewoon niet helemaal voor gemaakt.
Lars weet dat ook van mij en zal (bij het kiezen van de activiteit van zijn kinderfeestje) ook nooit zeggen dat hij thuis wil gaan spijkerpoepen en koekhappen o.i.d. (want mama zal wel de spijkers en de koek vergeten te kopen of we zijn zo aan het koekpoepen en spijkerhappen).
Dit jaar wilde hij (net als 2 jaar geleden) naar KidZcity. Goed antwoord Lars; je vriendjes ophalen en naar huis brengen moet me wel lukken. Die twee uur dat het feestje duurt, kunnen ze daar lekker spelen en heb ik geen kind aan ze.
Wat er anders is: van tevoren reserveren
Nu was het nog de vraag of er überhaupt nog wel plek was voor de datum die we hadden gepland. Op de website heb ik in het reserveringsformulier alle gegevens en gezondheidsvragen ingevuld en gelijk kreeg ik een bevestiging dat de reservering gelukt was. Yes, er is nog plek! Dan kunnen we de uitnodigingen bij Kaartje2go ook gaan maken en versturen (zo makkelijk).
Een dag voor het kinderfeestje kreeg ik een herinneringsmail van KidZcity (kan bij mij geen kwaad) waarin alle maatregelen ook nog eens stonden om niet voor verrassingen te staan. Oh ja, de horeca is dicht, ik moet dus zelf voor eten en drinken zorgen. Er staat dat zelf meegebrachte bolletjes, pakjes drinken, zakje chips/snoep zijn toegestaan, dus dat wordt nog even een retourtje naar de supermarkt.
Om 15:00 uur rijden we met twee volgeladen auto’s vol testosteron richting Utrecht. Ze zeggen dat meiden meer herrie maken dan jongens, maar daar geloof ik op dit moment niets van.
De auto van manlief staat er al. Eenmaal op de parkeerplaats gekomen, springen ze de auto uit en zie ik ze niet meer. Ik kijk om mee heen, zie alleen al mijn autodeuren openstaan en wat vergeten cadeaus op de achterbank liggen, maar ik ben de kinderen nu al kwijt. Goed begin! Verderop hoor ik geschreeuw en gestamp op de trap waar ik mijn man zie proberen de alfamannetjes in toom te houden (liever hij dan ik). Ik sluit me aan bij de brulapen en we lopen (de kinderen sprinten alsof hun leven ervan afhangt) de trap op naar boven. De muziek die door het trappenhuis klinkt, maakt de jongens nog net iets zenuwachtiger dan ze al waren. Eenmaal boven worden we bij de entree welkom geheten door een goedlachse dame die gelijk weet dat wij van het kinderfeestje van Lars zijn (er hadden dit tijdslot maar 2 kinderfeestjes gereserveerd en 1 feestje was al binnen).
De dame loopt de wensen van de reservering nog even met me door terwijl ik de jongens al 6 keer hoor vragen “mogen we naar binnen?” Ik kijk haar vragend (bijna smekend) aan en ze doet lachend het poortje open. Ik beloof haar dat we ze over een paar uur weer ophalen en ze lacht nog wat meer.
Ik vraag mijn man of hij achter de troep aan kan lopen om een plekje uit te zoeken.
KidZcity is nog steeds KidZcity, met of zonder Corona
De baliemedewerkster en ik vervolgen ons fijne gesprek en ik krijg nog een grote leentas voor alle jassen of schoenen en een cadeau (een KidZcity paspoort) voor Lars mee. Ik betaal en ik ga op zoek naar mijn stuiterballen. Ik loop de grote zaal in en zie ze daar met z’n allen in de botsauto’s zitten. Ik zie mijn man bij een tafel alle jassen, schoenen en cadeaus verzamelen die de kinderen hebben neergegooid voordat ze waren gevlogen. We stoppen de schoenen in de tassen en hangen de jassen op bij de garderobe. We hebben een grote kan meegenomen om ranja in te vullen, maar die past niet bij onder de kraan van de toiletten. Een medewerker die op dat moment de toiletten aan het schoonmaken is, ziet het en biedt aan om de kan bij het barretje te vullen. Fijn meegedacht!
We stallen bekers ranja en zakjes chips op tafel uit en we lopen naar de botsauto’s toe om de kinderen te vragen naar de tafel te komen zodat we de cadeautjes kunnen doen. Ze kijken me aan alsof ik vraag of ze heel KidZcity willen dweilen (sorry dat ik jullie onderbreek in het spelen), maar komen uiteindelijk aangerend als ik ook de chips en ranja noem.
We zingen met z’n allen, alle cadeautjes worden uitgepakt en na 1 minuut schenk ik de lege bekers weer bij. Lars bedankt iedereen voor de cadeautjes en voordat ik mijn zin heb afgemaakt “jongens, jullie mogen weer gaan sp…..” zijn ze weer weg.
Dus daar zitten we dan, mijn man en ik. Aan een tafel vol met chips en omgevallen bekers ranja.
We zuchten en zeggen tegelijkertijd “rust”. We zien het feestje samen met dat andere feestje in de rij van de lasergame staan. Ik vraag mijn man of ze een nieuwe houten vloer bij de carrousel hebben gelegd. “Weet ik dat” is de reactie. Zo ver de communicatie tussen ons.
Het voordeel van de lockdown: KidZcity is gerenoveerd
De kids komen uit de lasergame gerend en degene die het meeste geluid maakt, heeft duidelijk gewonnen. De kids lopen met een medewerker mee naar de kleine zaal. Is er iets aan de hand? Ik loop er achteraan. In de kleine zaal aangekomen, zie ik ze in de ballonnenmolen zitten, over 4 bakjes verspreid. Ik zal eens de leuke moeder uithangen en wat foto’s maken voor het nageslacht. Het belletje van de ballonnenmolen gaat en elk bakje wat voorbijkomt bestaat uit gekke bekken. Wanneer ik de hoop op een normale foto heb opgegeven, stop ik mijn telefoon weg en kan ik het niet laten om aan de medewerkster te vragen of die houten vloer bij de carrousel nou nieuw is. “Nee, deze is geschuurd en gelakt.” antwoordt ze, waarna een lijst aan renovaties opgenoemd wordt, gevolgd door een rondleiding langs alles wat er tijdens de lockdown is opgeknapt, want “ze moet toch naar de safaritrein”. Ze laat alles vol trots zien alsof het haar eigen toko is.
Wanneer de jongens in de trein stappen, zal ik mijn eenzame man maar weer eens vergezellen en vertel ik hem alle werkzaamheden die zijn uitgevoerd (weer wat gespreksstof).
De jongens komen af en toe langs voor een paar slokken drinken en gooien een handjevol chips in hun mond terwijl ze weer weglopen (kauwen doen ze onderweg wel). Verder hoor ik ze niet en zie ik ze niet, dan zullen ze het wel goed hebben denk ik dan maar.
Door de speakers klinkt de mededeling dat het tijdslot zo is afgelopen en na 3 minuten komt de groep beteuterd aangelopen, het feestje is immers bijna voorbij.
Nog een paar slokjes drinken, naar de WC, handen wassen en dan gaan we richting de uitgang. De kids krijgen nog een keurplaat mee en stappen de auto in. Wat zijn ze rustig t.o.v. de heenreis!
Iedereen wordt weer veilig thuisgebracht en eenmaal thuis aangekomen, genieten we van hoe opgeruimd het nog steeds is en geven we elkaar een high five. Nounou, we hebben weer hard gewerkt voor (zoals Lars zei) “het leukste kinderfeestje ever”